Bouere Kirmes en Dong (Kirchdaun)

Rosemarie Bongart

Kende

Es dat höck e Jedöns ömm die fählende Kende, die de Fortbestand der Famillije sechere sollen, woren et fröhe ze vill, senn et höck ze winnech. Dank der Pille löt et sech rejuliere, ob und wievill Erdenbürger et Licht der Welt erblecke dörfen. Et Traurije es äwwe och, dat et Löck jitt, die jän Kende hätten, bei denne äwwe de Klappestorch partout net lande well. Mir hatten dat Jlöck enem Haufe von Kende jruss ze wäre. Secher, et woren vill Möül ze stoppe, do moten de Ansprüch jet reduziert wäre, äwwe wat mir brouchten, hatten mir, wat besondech zelle dät, mir hatten e Ness, wo mir opjefange wuten, wenn me en de Bredullje wor, on dat wor bei der Vielfalt der Charaktere von den einzelne Kende, e jod Jeföhl. Os Motte hat alles em Jreff, denn wie se meint, de Vatte wor zo nachsichtech on let su manches durchjohn. Me konnt sech also üwerall sehn losse met der Meute, se dät sech schecke. Os Äldere hatten zwar ihre Partner en erster Ehe durch Dudesfall verlore, se hatten sech dann. äwe jesook on jefonne on hann nochemol en nöüe Start jewach, och em Interesse der zahlreichen Nachkommenschaft, die se met en die Ehe brachten. Doch dat Schönste wor, der Kontakt zo der Sippe der Verblichenen bliew erhale, on dat hat jet für sech. Zelle dät für oos domols, mir konnten e paarmol op de Kirmes john on die Annehmlechkeite jenesse. Wat dobei erfreulech wor, die Aussicht op jode Koche on e deftech Ovendesse less os onech anderem meilenweit, ohne ze jringesse, sech op de Wäch maache. Mir wuten fein jemaach, em Sonndachsstaat, met der Ermahnung, os net ze versoue, ose Vatte meint och, net de Sou avzejenn, ömm en jode Endruck ze schinde. Dann jing et ze Siebt, die Jrusse wollten net metjohn, et wör inne ze langweilech, op de Wäch durch den Bösch von Remage noh Dong (Kirchdaun). He wor die ischte Frau vom Vatte beheimatet jewäs. Wenn die fröhe metjejange wor, hat der ihre Ohm, en ahle Jongjesell imme jerofe "Trina, bät für mech, ech kunn en de Höll". Er hat äwwe imme en tadelloses Lewwe jeführt, on su hätt sech die Verwandtschaff doch em Stelle jefroch, wat mach der jelapp hann, wat mir net wessen.

Kaffedrinke „Katzekoche“

Mir wuten at freudech von den Kende der anderen Sippe erwat, on prompt jing et ze iech en de Stall bei de Köh on op de Heustall. Verjässe, die Ermahnungen, et wud jetob on os met Heu beworfe. Komen mir dann zom Kaffedrinke widde enet Hous, sochen mir ous wie jespick met Heu. Voller Jrimm jreff os Motte noh dem Kleidebüsch on hätt os drousse em Hoff jereinech, on dat net zachhaft. Die Oussech äwwe op jode Koche hellte schnell widde de Miene bei os op. Der janze Houshalt do schmess en Ku-sin, deren Motte och schon verstorwe wor. Os Motte jing ihr ze Hand, ömm ihr de Arbeit en etwa jet avzenenn. Och mir lessen os enspanne, ömm kleinere Handreichunge ze tätije. Do wor de Koche ode Melech on Zucke ze holle. Tilla, hiess die Kusin, nohm mech met en de Kamme ömm zwei Kännche Melech ze holle, dat hät se lewe net jedohn, denn wie mir die Dür opmochen, stond de Houskatz behäbech op dem Kochedesch on moch sech jrad üwwe de Schmandkoche her, met em Schrei hätt et Tilla die Katz von Desch jelöff, doch an de Barthoor soch me noch en Spur von weissem Schmand. Schnell hät et Tilla dat Stöck, wo die Katz ihr Onwese met jedriwwe hat ousjeschnidde, der Schmand widde beijekratz on su der Schade behowwe. Et Onjlöck woll nou am Kaffeedesch, dat os Motte mir e Stöck von demm Schmandkoche op de Telle dohn, on ech denn äwwe net esse woll. Ech wud jefroch, woröm ech denn jode Koche verschmähe dät? Dreist hann ech erklärt, dat do de Katz dran jewäs wör. Os Motte wör am lewste en de Bodem versonke. Ose Vatte woll die Situation wohl rette, hätt jelach on sech e Stöck vom Katzekoche op de Telle jedohn, villich met jemischtem Jeföhl der Katzekoche vedröck. Noh em Kaffeedrinke moch oos Motte sech widde nötzlech, mir hatten Stallverbot, also senn mir op et "Krömche“, de Kirmesplatz, wo en Bud wor, die vill "Onnüdijes", su hat me os suggeriert, domet et Kirmesjeld jespart wud, zor Schau stellte.

Dann jing et en de Witschaff, op de Danzsaal. He wor den Anziehungspunkt für jruss on klein. En Bloskapell bles zom Danz on op de Danzfläch dreht sech Männlein on Weiblein zo Polka, Walzer on Rheinländer. Et Mannsvolek em schwaze Anzuch. Meistens wor et noch de Broutanzuch, der selten zo Jeltung kom on rech spaak ömm de Leiw soss. Domols worennet de Jrosche do für modische Neuheiten. Äwwe die Fraue, die hatten meistens neu jenähte Kirmeskleide an. Wor et Zeit für et Owendesse, jing et schnell widde an die Stätte der Labung ömm düchtech beim Brode, Jrompere on Schlot zozelange. Met Erstaune sohen mir, dat de Housherr on och ose Vatte rech fidel am Desch sossen, schwadronierten on em jode Ru-de zosprochen, verjewens die Möh von ose Motte, de Vatte ze bremse, selten hatten mir inn su opjeröümb Rede schwinge hüre.

Schliesslech mochten mir os op de Heimwech. Mir woren rech möd on su erjow sech en Zänkerei, nohdemm de Motte os en Tracht Prüjel anjedroht hat, wor Rouh em Jefolge. Nur ose Brode, der wor noch imme am schmatze, er hat nix en de Hänn, also wuten seng Botzetösche kontrolliert, und siehe da, se woren volljestopp met Kochestöcke. De Motte mot at widde schänne, dat der sech Marschverpflejung metjenonn hat, on de Vatte wor erstaunt, dat der sech ous de Botzetösche födere dät. Deheim anjekunn, wut op die morgige Lagebesprechung, die nix jods ze bedögge hat, hinjewise, ieh et enet Bett jing.

Wat konnten mir fruh senn, dat mir su jode Kontakte zo ose Schwippfamillech hatten, denn noh dem mir Weihnachte 1944 ousjebomb woren, hann se os opjenonn, bes dat mir en Dong 3 Zemmere hatten, wo mir bes Kregsende bleiwe konnten. Et Tilla wor os en jod Höllef, su manches hann mir do erläw, wat widde en rond Jeschich wert wör. Deshalb es et schad, dass et höck meistens net mieh die Famillije met vill Kende jit, wo allerhand ze erlewwe wör. Denn et wor su e bisje och "die Schule des Lebens."